Diverse auteurs, waaronder René ten Bos, Ewald Engelen en Marli Huijer
Coronasporen, verhalen uit een samenleving onder druk
Uitgeverij Boven Peil
Coronasporen
De verhalen in dit boek laten zien dat de coronatijd diepere sporen heeft achtergelaten dan doorgaans in het publieke debat naar voren komt. Filosoof René ten Bos in zijn voorwoord: ‘Vriendschappen zijn gesneuveld, familierelaties uiteengevallen, het vertrouwen in wetenschap en andere instituties is geëxplodeerd.’ De coronacrisis is ‘een echte splijtzwam’ in onze samenleving geweest. ‘Coronasporen’ bevat ervaringen van mensen die vooral onder de maatregelen hebben geleden, niet onder het virus zelf. In de coronacrisis was voor dit soort geluiden heel weinig ruimte. De verhalen zijn bedoeld als inspiratie tot persoonlijke uitwisseling én onderlinge verbinding. Zodat we polarisatie tegengaan en deze crisis met elkaar diepgaand kunnen evalueren. Om het een volgende keer anders te kunnen doen.
De mensen van De Vierde Golf, een actiegroep voor een crisisbestendige democratie, en die tijdens corona ontstond, heeft verhalen verzameld via mensen die in die tijd onder grote druk stonden. Onder druk omdat ze familieleden die stierven niet mochten begeleiden, of weggezet werden in de samenleving omdat ze zich niet wilden overgeven aan de regels, of domweg omdat ze inzagen dat de manier hoe de samenleving werd opgesplitst in gelovigen en niet-gelovigen niet klopte. Hoe snel zo iets dan uit de hand kan lopen laat ik ook zien in het essay van Maxim Februari Doe zelf normaal.
Nu zijn er de verhalen van 46 mensen, sommigen nog steeds anoniem helaas, die een inkijk geven in dat leven van toen en hoe de frustratie, maar ook het leed nog steeds doorwerkt. Nergens larmoyant, maar wel menselijk en ingrijpend. Zelf mocht ik aan dit boek bijdragen met een korte column.
Lees dit boek - terug naar toen - maar vooral met de blik vooruit.
Gedeelte uit mijn column: 'De afspraak met een vriendin voor een lunch in een horecagelegenheid werd dan ook een broodje op een koud bankje in de straat, nadat een lief meisje me verzocht mijn code te laten zien. Ik weet nog hoe verbaasd ik was nadat ik haar vroeg waarom. Gewoon, was haar antwoord, omdat het ons beleid is. Ik ging er verder niet op in. Dat het beleid later als bij toverslag verdween toen iemand riep: ‘Maar de keizer staat in zijn blootje!’, is misschien nog het meest wrange. Het schetst namelijk het gemak van omschakelen zonder verder na te denken. Want wie zegt mij dat we niet opnieuw compleet knettergek kunnen worden bij een volgende pandemie?'
Ron van Es
Koop het boek hier